Voor mensen die denken dat algemene voorwaarden heel speciaal zijn, nu eens wat misverstanden op een rijtje:
Onzin. De wet eist nergens dat een ondernemer algemene voorwaarden voert. Het kan handig zijn, omdat je zo standaarddingen alvast geregeld hebt, maar dat is natuurlijk nog lang niet hetzelfde als ‘verplicht’. In de internetcontext zijn AV alomtegenwoordig, maar dat komt a) omdat de wet heel weinig regelt dus je kunt maar beter zelf aan de bak en b) omdat iedereen elkaar na-aapt als dat het zou moeten.
Onzin. De wet eist dat je je AV bijvoegt bij je offerte of dat je er in het online bestelproces naar verwijst. (Dienstverleners mogen soms volstaan met een bordje met aankondiging dat er AV zijn.) Deponeren is juridisch onzin, tenzij je de Albert Heijn of de NS bent – dan mág je ze deponeren in plaats van ter hand stellen.
Onzin. Volgens de wet moeten ze van toepassing worden verklaard. Dat doe je door te zeggen “De algemene voorwaarden zijn van toepassing” in het bestelproces en door te verwijzen naar de vindplaats, maar een vinkje is niet nodig.
Onzin. Volgens de wet zijn algemene voorwaarden “voorwaarden die bestemd zijn om in meerdere overeenkomsten gebruikt te worden”, en het doet er dus niet toe of ze in een document staan dat “Algemene voorwaarden” of iets dergelijks heet. Ook bepalingen in een gewoon contract kunnen algemene voorwaarden zijn, en ook die bolletjes met “Betalingstermijn 30 dagen / Apparatuur alleen fabrieksgarantie” in de offerte zijn algemene voorwaarden als je ze naar meerdere klanten voert.
Onzin. Dit zijn voorwaarden die bedoeld zijn voor meerdere overeenkomsten, maar als ze correct van toepassing zijn verklaard, zijn ze gewoon deel van de overeenkomst. Ze hebben geen automatisch hogere of lagere status. Het enige is dat als een maatwerkafspraak in strijd is met een zo’n voorwaarde, de maatwerkafspraak wint.
Onzin. Natuurlijk mag je van tijd tot tijd nieuwe algemene voorwaarden publiceren, alleen die gelden dan niet voor bestaande overeenkomsten. De AV van een bestaand contract wijzigen mag alleen met toestemming van je wederpartij. Die kun je vooraf bedingen (in je oude algemene voorwaarden dus), maar het is en blijft een wijziging met toestemming.
Hier krijg ik altijd hoofdpijn van als ik het lees. Het is nogal een dooddoener: niets mag in strijd zijn met de wet. Het lastige is alleen dat in het contractenrecht een hoop wettelijke regels niet dwingend zijn, maar ‘regelend’ zoals juristen dat noemen. Het zijn defaults, in IT-taal. Als je bijvoorbeeld geen betalingstermijn afspreekt met je klant, dan zegt de wet (art. 6:119a BW) dat hij binnen 30 dagen moet betalen. Maar je mág 14 dagen, of 45 of zelfs 60 afspreken als je daar zin in hebt. (Meer dan 60 mag dan weer niet, tenzij als maatwerkafspraak en er héle goede redenen voor zijn.)
Discussieer mee op LinkedIn.
Mogelijk is dit een vertaling van Google Translate en kan fouten bevatten. Klik hier om mee te helpen met het verbeteren van vertalingen.